Moda przedszkolna jest bezwzględna i niechętnie przyjmuje odmieńców. Nie dziwi nas różowa masa sięgająca do kolan,  oznakowana godłem tego pokolenia :  Hello Kitty. 

Patrząc na zdjęcia z dzieciństwa przypomina mi się kilka ''trendów'' , które spowodowały, że połowa podwórka wyglądała jak klony... 

Chodaki. Większość moich rówieśniczek była posiadaczką minimum jednej pary. Moja pierwsza była kanarkowożółta. Kolor idealnie pasował do siniaków na kostkach, które początkowo były regularnie obijane.
 Po pewnym czasie nabierało się wprawy, chodaki przestawały spadać przy bieganiu, a bardziej doświadczone skakały w nich nawet w gumę (wtedy wydawało się logiczne, że są świetnym obuwiem sportowym) 

Wielka kurtka puchówka. Bez jakiegokolwiek wcięcia w talli, strasznie nadmuchana i nieforemna. Ponieważ większość osiedla takie nosiła, czułam się  dumna niosąc do domu swoją. W kolorze srebrnym. Błyszczącą tak, że przypominałam szynkę owiniętą w folię aluminiową. Jeśli jeszcze nie wyobraziliście sobie jak okropna była, dodam, że materiał podobny był do ceraty... Tragedia.

Dzwony. Z grubego, mięsistego i połyskującego materiału, który po kilku tygodniach wycierał się na kolanach.  Im szersze i bardziej majtające się przy kostkach, tym lepiej. Nie wyprę się ich, zostały udokumentowane za zdjęciach.

 Jest jeszcze kilka innych koszmarków, (kreszowy różowy dresik, kierpce, których znosiłam 4 pary) i straszna niechęć do niektórych kolorów. Tak, kiedyś zarzekałam się, że nigdy nie założę nic fioletowego... całe szczęście czasem zdanie zmieniam ;)

W kapeluszach które ostatnio kupiłam jestem zakochana. Mam nadzieję, że uda mi się znaleźć jeszcze kilka modeli przy następnej wizycie w rodzinnym mieście.

Mimo wszechobecnego zachwytu nad wiosną wieczorami bywa chłodno rękawiczki i zakryte botki są dobrą opcją.  To chyba jedyne rzeczy, które nei pochodzą z lumpeksu.

Torebkę wypatrzyłam w secondhandzie jakieś dwa lata temu. Jak wiele rzeczy w mojej szafie, musiała poczekać na swoją kolej.