Ubieranie choinki to był rytuał. 
Najpierw trzeba było rozprostować wszystkie kłujące gałęzie. Więc zaklepane przez nas bombki ( każdy miał swoje ulubione) trzeba było odłożyć. Trwało to długo i wymagało dokładności, bo dziadek widział każdą lukę. 

Później łańcuchy. To nie była robota dla dzieci, bo łańcuchy długie, choinka wysoka, my tacy niscy, a ręce znów pełne bombek.

Teraz lampki. Kolorowe, migające z bardzo irytującą melodyjką. Też robota dla dziadka, chociaż czasami można było dorwać się do pokrętła i znienacka włączyć opcje migania. Zarówno łańcuchy jak i lampki musiały wisieć na choince równiutko. Teraz wydaje się to logiczne, ale wtedy oczekiwanie było katorgą. 

I nadchodził ten upragniony moment. Podchodziło się do choinki ,ciągnęło za sobą kartony ze swoimi ''najulubieńszymi'' ozdobami. Te, które nie mieściły się w rekach, popychało lekko nogą, byle zgromadzić wokół siebie jak najwięcej. I kiedy ledwo można było się ruszyć, było się gotowym.  

Był to czas, w którym zaczynały się Święta. Choinka wydawała się najpiękniejszą na świecie, a melodyjka z lampek iście świąteczna...

Teraz ta sama choinka wydaje się pstrokata, lampki są akceptowane tylko kiedy milczą, a dawne pytania, przy każdej bombce : '' Dziadek, tak może być ? '' ''Dziadek, a nie za blisko ? ''Dziadek podniesiesz mnie ? ''  wydają się testem na cierpliwość.

Kiedy dzisiaj wróciłam do domu momentalnie poczułam Święta. Pachniało mandarynkami,okna i kominek zostały ozdobione,  w kątach paliły się świeczki, a choinka... lekko ugrzeczniona, ale dalej jest tą naszą.